Człowiek musi podejmować wiele decyzji w swoim życiu. To nieuniknione. Zmiany są nieodzowną częścią naszego bytu. Dlaczego się ich tak boimy? To proste. Wszystko to, co nieznane, powoduje, że czujemy podenerwowanie i strach.
Młodzi ludzie często uważają, że jedna decyzja podjęta w wieku 18 lat zadecyduje o ich życiu w przyszłości. Bzdura. Jesteśmy kowalami swojego losu przez cały czas. Wybór studiów, wyprowadzka z domu rodzinnego, życie na własny rachunek. To dopiero początek. Jednak dla młodego człowieka jest to czymś niesamowitym. Wiem coś o tym.
Gdy rozpoczęłam samodzielne życie, pierwsze co zauważyłam, to wewnętrzne uczucie wolności. Wydawało mi się, że mogę wszystko. Przecież nie ma ze mną rodziców, którzy do tej pory kontrolowali każdy mój ruch. Wtedy wydawało mi się, że to oni mnie ograniczają, teraz oddałabym wszystko, żeby chociaż na tydzień cofnąć się do liceum, mieszkać z nimi i niczym się nie stresować.
To było beztroskie życie. Jedyne obowiązki jakie musiałam spełniać to sprzątanie w domu i nauka do matury. Oczywiście marzyłam o tym, żeby być „dorosła”, sama podejmować decyzje i wracać do domu o tej, o której chcę. Teraz inaczej pojmuję definicję dorosłości. Są to dla mnie rachunki do zapłacenia, sterta ubrań do wyprania, bałagan w mieszkaniu do posprzątania, a w tym wszystkim jeszcze są gdzieś studia, z których pasowałoby coś zaczerpnąć. Ponadto jak się okazało, pieniądze nie rosną na drzewach. Szybko zauważyłam, że jeżeli chcę żyć w taki sposób jak sobie marzyłam, muszę iść do pracy. Wybrałam studia stacjonarne, więc mogę pracować tylko w weekendy.
Wszystkie te - na pierwszy rzut oka błahe sprawy - sprawiły, że obudziłam się z letargu i zrozumiałam, że „dorosłe” życie nie wygląda tak fantastycznie, jak myślałam. Pierwsze zarobione pieniądze smakują najlepiej i uczucie wolności znowu powraca, jednak tym razem nie na długo. Przychodzą rachunki, pewne nieuniknione wydatki i gdy w portfelu nie zostaje już prawie nic, człowiek zaczyna się znowu zastanawiać – gdzie są te fajerwerki, które sobie wyobrażałam?
Mimo wszystko do tej pory nie umiem określić siebie jako dorosłego człowieka, choć większość mnie za takiego ma. Łapię się na tym, że gdy mam problem, od razu przychodzi mi myśl, że powinnam skonsultować się z kimś dorosłym, który podejmie za mnie decyzję. Jednak po chwili orientuję się, że to ja jestem „dorosła” i to ja muszę odpowiadać sama za siebie. Mimo tego całego narzekania uważam, że każda podjęta decyzja, nauczyła mnie czegoś. Jestem zdania, że zmiany to najlepsze rzeczy, jakie mogą nam się przydarzyć.
Bez nich życie byłoby po prostu nudne.
Grafika: pixabay.com
