Prof. Jurkowska-Gomułka: nauka jest kobietą

Po pierwsze, nauka jest kobietą. Ja to bardzo często powtarzam. Powtarzam, że w nauce kobiety są bardzo potrzebne. One mogą wiele osiągnąć, bo są niezwykle konsekwentne. Chociaż nie ma co ukrywać, że uprawianie działalności naukowej dla kobiet jest znacznie trudniejsze niż w przypadku mężczyzn. Szczęśliwie, w ostatnich dekadach dużo się zmieniło, znam wiele przepięknych przykładów, w których kobiety mogą doskonale się realizować. Co więcej, na naszej Uczelni mamy dużo kobiet, które pokazują, jak można łączyć naukę i macierzyństwo.

O swoim doświadczeniu naukowym

Nie pamiętam swojego pierwszego doświadczenia naukowego. Tak długo już się tym zajmuję, że wydaje mi się jakbym robiła to od zawsze. Ale jako traumę wspominam pisanie równocześnie licencjatu i pracy magisterskiej. Zrobiłam to w 3 miesiące, a potem wzięłam ślub i wyjechałam w góry! Na pewno bardzo trudnym doświadczeniem było pierwsze wystąpienie na konferencji naukowej. Przede mną siedziało 80-ciu profesorów, doktorów, osób z całej Polski, którzy patrzyli na mnie i czekali dopóki coś powiem, a ja nie mogłam nic powiedzieć.

Przez kilka pierwszych lat, jak jeździłam na konferencje naukowe i byłam jeszcze młoda, nie "obtrzaskana", wydawało mi się, że wszyscy zgromadzeni tylko czekają aż się pomylę albo gdy skończę, żeby zadać mi złośliwe pytanie, które pogrąży moją karierę naukową na zawsze. Co oczywiście jest nieprawdą. Ma się jednak spory dystans i daje się takie pole manewru, otacza trochę opieką, żeby ich na początku nie zawalić.

Wydaje mi się, że takim testem, krokiem milowym w mojej karierze naukowej była obrona doktoratu. Bałam się okropnie, ręce mi się trzęsły, ale na pewno od tego czasu wzrosła moja pewność siebie, jako naukowca, jako badacza i taka wiara we własne możliwości, siły oraz osąd. Przed tą obroną zawsze jednak pozostawała obawa, czy na pewno dobrze wnioskuję, czy na pewno dobrze myślę, czy na pewno jest tak, jak mi się wydaje.

O roli kobiet w nauce

Wydaje mi się, że kobiety pełnią w nauce coraz ważniejszą rolę i to dobrze, bo kobiety są świetnymi badaczami, wciąż trochę niedocenianymi, no ale trudno zmienić wieki historii, kiedy to tylko mężczyźni zajmowali się nauką i życiem publicznym w ogóle. W XX wieku zaczęło się to zmieniać i szkoda, że tak mało jest Marii Curie Skłodowskich, ale wiem, że będzie ich na pewno więcej.

Myślę, że kobietom w nauce bardzo przeszkadza to, że nauka jest bardzo zazdrosna. Jeśli chce się mieć rodzinę, dom, dzieci, a jednocześnie prowadzić naukę na wysokim poziomie, poświęcać się jej, jeździć na konferencje naukowe, współpracować badawczo z zagranicznymi ośrodkami to wymaga wielu poświęceń, czasu, samozaparcia i takiego skoncentrowania na swoich celach.

Wydaje mi się, że to co kobiety wnoszą wartościowego do nauki to fakt, że często zajmują się sprawami, może nie tyle niszowymi, ale takimi których mężczyźni nie zauważają, nie dostrzegają, bo one nigdy nie były ich udziałem, nigdy nie były przedmiotem ich zainteresowania. W pewien sposób kobiety badaczki często realizują się będąć głosem grup, które na codzień są zagłuszone. Taka zdolność odczuwania empatii, bardzo pomaga w takiej pracy, kiedy trzeba znaleźć punkty nieoczywiste, takie których nikt nie zauważa.

O swojej dziedzinie naukowej

Jako medioznawca zajmuję się wieloma tematami badawczymi, bo nauki o mediach to nauki interdyscyplinarne.  Natomiast takim moim głównym obszarem zainteresowań są badania etniczne i badania migrantów. Pracę doktorską poświęciłam polskim mediom w Wielkiej Brytanii. Ten temat mnie zainteresował, dlatego że ukończyłam studia na kierunku stosunków etnicznych i migracji międzynarodowych i tak naprawdę zawsze chciałam być emigrantem i wyemigrować, nie zrobiłam tego - stety albo niestety. Natomiast ten temat zawsze był dla mnie bliski, ciekawiło mnie dlaczego ludzie wyjeżdżają, jak sobie radzą, a teraz interesuje mnie w jaki sposób media przyczyniają się do tych migracji, w jaki sposób pomagają im radzić sobie z tą rzeczywistością migracyjną.

O roli nauki

Nauka daje bardzo dużo satysfakcji, potrafi być zazdrosna, niewdzięczna, ale kiedy już osiągniesz pełen pułap i coś się uda - badanie, publikacja, wystąpienie, grant to naprawdę daje to olbrzymią motywację do tego, żeby działać dalej. A druga sprawa jest taka, że dzięki nauce tak naprawdę mogę na co dzień realizować to co sprawia mi ogromną frajdę i zajmować się tym, co mnie interesuje. Nie muszę spychać tego gdzieś do obszarów hobby i czytania po nocy interesujących książek tylko mogę codziennie od rana do wieczora czytać i pisać o tym, co jest moją pasją.

O swoim doświadczeniu naukowym

Moje doświadczenie z nauką zaczęło się dość niedawno z uwagi na to, że jestem bardzo młodym naukowcem. Tak naprawdę od 3 lat działam naukowo. Pierwsze moje doświadczenie to konferencja naukowa - Nauka i Pasja. Był to rok 2014, a referat przygotowałam razem z mgr Kamilem Olechowskim. Przed tym zrobiliśmy badanie wśród studentów naszej Uczelni na temat tego, jak studenci korzystają z Twittera. Później też mieliśmy publikację w czasopiśmie naukowym. To właśnie był taki start w nauce, w moim prywatnym doświadczeniu.

Później także były kolejne występy, publikacje, a także mieliśmy zorganizowane różne wyjazdy, warsztaty zarówno u nas na Uczelni, jak i w innych miastach, w których brałam bierny udział. Potem zaczęłam staż w Katedrze Mediów, Dziennikarstwa i Komuikacji Społecznej, a teraz pracuję tam jako asystent-nauczyciel akademicki, co również wiąże się z pracą naukową, ponieważ ciągle prowadzimy badania i jeździmy na konferencje naukowe. Kolejnym etapem mojej działalnosci naukowej jest pisanie doktoratu na temat tożsamości nauk o mediach. Poza tym w Katedrze realizujemy też badania na temat tego, jak studenci korzystają z nowych mediów, a przy tym jak studenci obcokrajowcy korzystają z narzędzi internetowych podczas studiów i pobytu tutaj w Polsce, co z perspektywy osoby z Ukrainy bardzo mnie interesuje.

O swoim doświadczeniu naukowym

To było właściwie moje marzenie. Praca nauczyciela, trenera wydawała mi się czymś co zawsze chciałabym robić w przyszłości. Nie ukrywam, że jednak marzeniem była praca nauczyciela akademickiego, dlatego że na naszej Uczelni oprócz prowadzenia zajęć dydaktycznych, jest też możliwość rozwoju naukowego. Co jest mocno związane z autorozwojem. Na WSIiZie studiowałam Dziennikarstwo i komunikację społeczną, obroniłam tutaj tytuł licencjata i potem wyjechałam na różnego rodzaju staże, m. in. w Parlamencie Europejskim oraz w Izbie Handlowej w Istambule. Wtedy też dostałam telefon z Uczelni, że poszukują stażysty. Bardzo się ucieszyłam i po okresie próbnym udało się, jestem w zespole WSIiZ.

Co jest bardzo ważne z perspektywy pracy naukowej to fakt żeby trafić na odpowiednie osoby, czyli osoby które chcą być mentorami, chcą dzielić się swoją wiedzą i praktyką zawodową Mam bardzo pozytywne doświadczenie w tym względzie i to oczywiście z kobietami. Na samym początku trafiłam do zespołu pani profesor Siewierskiej-Chmaj. Było to niesamowite uczucie, kiedy mogłam obserwować i podpatrywać Panią Profesor w trakcie pracy, co uzmysłowiło mi wiele rzeczy. 

O roli kobiet w nauce

Uważam, że kobiety, pewnie jak w większości zawodów, są bardzo niedoceniane i pomijane zwłaszcza przy awansach. Badania pokazują pewien fakt - pomimo tego, że kobiety wśród kadry akademickiej stanowią 45 %, to odsetek tych, które zajmują pozycje zarządzające wynosi tylko około 20 %. Wyniki te pokazują, że kobiety są niedoceniane i bardzo często pomijane. Tutaj mamy do czynienia z syndromem średniego szczebla, do którego kobieta jako naukowiec może dojść, ale potem tego szczebla nie przekracza.

Potrzebne są zmiany, jednak najczęściej zmiany związane z nami, kobietami. Obserwuję, że najczęściej wśród kobiet jest pewna wstrzemięźliwość o aplikowanie na różnego rodzaju granty, projekty czy wyjazdy. Brakuje im pewności siebie, uważają, że są osoby które są mocniejsze. Warto, abyśmy stały się bardziej odważne.

Kliknij tutaj i obejrzyj również filmik z naszymi kobietami w nauce.