Sztuka generatywna to jedno z najbardziej intrygujących zjawisk na styku technologii i kultury. Choć brzmi jak coś z przyszłości, dziś staje się realnym nurtem w świecie artystycznym, i to bardzo wpływowym.
Na czym polega? To proces, w którym twórca zamiast pędzla czy dłuta wykorzystuje algorytmy. Artysta definiuje reguły, parametry, a komputer często z pomocą sztucznej inteligencji, generuje unikalne dzieło. Rezultat? Coś, czego człowiek nie stworzyłby samodzielnie, ale co bez człowieka w ogóle by nie powstało.
Choć początki sięgają lat 60. XX wieku, przełom przyszedł wraz z rozwojem mocy obliczeniowej i dostępem do narzędzi takich jak Processing, TouchDesigner czy środowiska AI. Dziś generatywne obrazy, muzyka, rzeźby cyfrowe czy interaktywne instalacje możemy zobaczyć na największych festiwalach sztuki medialnej na świecie. Coraz częściej także w domowych galeriach NFT.
Rynek także nie pozostaje obojętny. Według danych Art Basel, wartość rynku sztuki generatywnej cyfrowej przekroczyła już 1,5 miliarda dolarów. Platforma Art Blocks sprzedała pojedyncze dzieła za setki tysięcy dolarów. A to dopiero początek.
Nie brakuje jednak pytań. Kto jest autorem, algorytm czy człowiek? Czy AI może mieć styl? I gdzie kończy się kreatywność, a zaczyna automatyzacja?
Uważam, że jedno jest pewne. Sztuka generatywna nie jest tylko eksperymentem. To nowy język wyrazu, który redefiniuje rolę artysty i pokazuje, że technologia może być partnerem w procesie twórczym, a nie jego zagrożeniem.
Przeczytaj także: Tradycje i święta: Jak marzanna i świstak zwiastują nadejście wiosny?
