Kalendarz nie musi być nudny. Lista pojawiających się w kalendarzu świąt może zdziwić nie jednego czytelnika. Dni poświęconych najróżniejszym rzeczom i zjawiskom oraz nietypowych świąt jest niemal tyle, ile dat w roku. Jednym z takich dni jest Dzień Cyrylicy, który obchodzimy 24 maja. W tym dniu na świecie w cerkwiach wspominani są św. Cyryl i Metody.
Cyrylica jest pismem alfabetycznym służącym do zapisu wielu języków wschodniosłowiańskich, większości południowosłowiańskich, ale także innych. Obecnie Cyrylicą posługują się Słowianie wschodni (Rosjanie, Białorusini, Ukraińcy), Serbowie, Bułgarzy, Macedończycy, narodowości byłego związku ZSRR oraz Mongołowie. Po przystąpieniu Bułgarii do Unii Europejskiej 1 stycznia 2007 r. alfabet bułgarski (cyrylica) stał się jednym z trzech oficjalnych alfabetów UE, wraz z alfabetem łacińskim i greckim.
Początkowo w IX wieku cyrylica składała się z 38 liter. Obecnie alfabet ten składa się z 44 liter. Za podstawę wzięto nieznacznie zmienioną grecką majuskułę. Alfabet został stworzony przez uczniów Metodego i Cyryla w Bulgarii. Prowadzili oni misję wielkomorawską wśród Słowian. Nazwa pisma nawiązuje do apostoła św. Cyryla. Data Dnia Cyrylicy także nie jest przypadkowa, bo to właśnie 24 maja (wg kalendarza gregoriańskiego) w cerkwiach wschodnich jest wspomnienie św. Cyryla i Metodego.
Za najstarszy datowany tekst cyrylicą są uważane napisy przeplatane głagolicą na ścianach cerkwi bułgarskiego cara Symeona (893-927 rok). Znajdujące się on w Presławiu. Jeszcze jeden napis, który pochodzi z 943 roku, był znaleziony w rumuńskiej Dobrudży. Tekst został odkryty dopiero w 1951 roku.
Mimo tego, że Polski alfabet jest oparty na alfabecie łacińskim, w naszej historii też miała miejsce cyrylica. Cesarz Rosji Mikołaj I Romanow planował od roku 1852 wprowadzenie cyrylicy, dostosowanej do zapisu języka polskiego w celu rusyfikacji Królestwa Polskiego. Plany takie istniały od lat 40. XIX wieku, projekt gotowy był w 1852, a pierwszy podręcznik („Elementarz dla dzieci wiejskich” – «Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ») ukazał się w 1865. Próby te natrafiły jednak na wielkie trudności natury lingwistycznej, politycznej i przede wszystkim społecznej.
