Jest taki dzień w roku (zazwyczaj na przełomie lutego i marca), kiedy oczy całego przemysłu muzycznego niezmiennie od kilkudziesięciu lat zwrócone są na Staples Center w Los Angeles, gdzie ma miejsce rozdanie nagród Grammy.
Wróćmy do roku 2016 i 57 edycji nagród Grammy, które rozdane zostały 8 lutego. Zwycięzca mógł być tylko jeden. To właśnie Sam Smith, który wygrywając aż w czterech kategoriach zdeklasował swoich rywali. Niestety wiele osób (wliczając w to krytyków muzycznych) uważa, że: tak – album Brytyjczyka pt: „In The Lonley Hour” jest świetny. Tak – jest bardzo komercyjny, dobrze się go słucha. Tak – sprzedawał się świetnie (w samych Stanach Zjednoczonych rozszedł się w ponad milionowym nakładzie). Ale na statuetkę w kategorii Płyta Roku oraz Najlepszy Album Pop nie zasłużył. Zagorzali fani Smitha nic sobie z tego nie robią. Tak samo artysta, który na złośliwe komentarze nie odpowiada.
Jednak jest coś, z czego sprawę zdają sobie nieliczni. Sam Smith dokonał czegoś, co zbliżyło go do legendy. Wygrał cztery statuetki Grammy podczas jednej ceremonii jako osoba otwarcie przyznająca się do swojego homoseksualizmu. Od początku nie krył orientacji seksualnej, chociaż potwierdził ją dopiero całując mężczyznę w teledysku do piosenki „Leave Your Lover”. W środowisku LGBT pojawiło się poruszenie. W końcu narodziła się nadzieja, że artyści z odmienną orientacją seksualną nie będą dyskryminowani, co to tej pory – według nich – było normą jeżeli chodzi o same nominacje oraz wygrane. Ale czy aby na pewno?
Stary wyjadacz
Już w 1987 roku sir Elton John odbierał swoją pierwszą statuetkę w kategorii Najlepsze Wykonanie Pop przez grupę lub duet za piosenkę „That’s What Friends Are For”. Warto dodać, że do swojej orientacji seksualnej przyznał się w 1976 roku – także trudno mu zarzucić ukrywanie przed światem tego faktu.
Czytaj cały artykuł: Przede wszystkim MUZYK
Ilustracja: Joanna Drupka
